Afscheid van een gewone bijzondere collega

Zorgde bijvoorbeeld voor warme koffie bij de huiskameractiviteiten, een gevulde EHBO-kist, maar stond ook meteen op de stoep als het alarm afging in het pand, of als er een lekkage was in het weekend. Bij zo’n gelegenheid vragen we altijd wat voor afscheid iemand voor ogen heeft binnen het bescheiden budgetje dat er voor staat. Paul kwam met een lijst van ruim 200 mensen die hij wilde uitnodigen, omdat hij in de afgelopen jaren een band met hen opgebouwd had. 200! We vielen haast van onze stoel en vroegen ons af of hij dat aantal niet een beetje te hoog had ingeschat.
Na wat onderhandelen bracht hij zijn lijst van genodigden terug naar 100 en in de grote zaal werd een programmaatje met flessen prik en borrelnoten voorbereid. En wat schetste mijn verbazing: op zijn afscheid waren ruim 80 mensen afgekomen, alsof de huisarts afscheid nam. Mensen voor wie hij gewoon door er te zijn, met zijn aandacht voor kwetsbaren in de wijk, zoveel betekend heeft dat ze op een vrije middag naar het zaaltje met borrelnoten togen. Buurtgenoten, vrijwilligers, collega’s maar ook partners die gebruik maken van het wijkcentrum. Er waren hartverwarmende verhalen over simpele medemenselijkheid. Maar vooral was er de trots in zijn ogen bij zoveel erkenning. Geen hoogdravende woorden, maar gewoon een beschrijving van een mens die er is voor een ander.
De middag is me bijgebleven omdat dit een voorbeeld is van de magie van sociaal werk. Iets wat je zo moeilijk uit kunt leggen aan een ander. Noem het presentie, noem het de menselijke maat, of noem het gewoon Paul, de beheerder van Trefpunt ‘t Trionk. Die er overigens nu natuurlijk weer te vinden is als vrijwilliger bij de klaverjasavond.

Sofie Vriends, voorzitter Verdiwel.