De wereld vanuit 52 perspectieven bekijken

Het idee ontstond vanuit mijn constatering dat in 2021 tegenstellingen tussen mensen steeds groter zijn geworden. Meningen en perspectieven groeien steeds verder uit elkaar. Tot nu toe heb ik vijf weken vanuit verschillende perspectieven om me heen gekeken. Iedere week draag ik het perspectief van een persoon in mijn omgeving met me mee. Om te lachen en misschien te huilen. Omdat ik nieuwsgierig wil blijven. En omdat ik in deze ingewikkelde tijd in verbinding wil blijven met de mensen om me heen.

Na ruim een maand kan ik zeggen dat het experiment me al best veel inzichten heeft gegeven. Mijn eerste perspectief was dat van mijn vierjarige zoon Jack. De hele week probeerde ik door zijn ogen naar zijn omgeving te kijken. Wie en wat zijn belangrijk voor hem? Waar heeft hij plezier in? Wat zijn oplossingen voor de struggles die hij tegenkomt? Hoewel ik natuurlijk dagelijks heel dicht bij hem ben, heeft dat bewust inleven mij al een paar mooie inzichten en lichtpuntjes, maar ook pijnlijke ontdekkingen opgeleverd. Bijvoorbeeld hoe vaak hij wordt geconfronteerd met volwassenen die – als hij met hen praat – naar een scherm kijken in plaats van naar hem. Maar ook de heerlijke onschuld van een kind van vier dat weinig anders kent dan het leven met corona. Dat gaat hem veel makkelijker af dan mijzelf.

Dat gold ook voor mijn dementerende oudtante van 98 met wie ik daarna een weekje in mijn hoofd meeliep. Zonder nog veel weet van de onrustige wereld om haar heen werd de kwaliteit van haar leven voornamelijk bepaald door de liefdevolle zorg door de mensen om haar heen, in haar eigen huis. Nog steeds iedere dag vrolijk, prachtig aangekleed genietend van het uitzicht op haar tuin en van de TV.

Hoe anders is dat voor een Afghaanse vriend die met zijn gezin – maar zonder familie – in Nederland is en een heel klein netwerk heeft. Ik schrok door het bekijken van de wereld vanuit zijn ogen. Ik vond altijd dat Nederland goede voorzieningen voor ondersteuning heeft, maar zag bij die vriend dat het hem niet lukt om van die voorzieningen te profiteren in deze lastige tijd van de pandemie en alle steeds veranderende voorzorgsmaatregelen. Want hoe kan hij een netwerk opbouwen als zijn inburgering voornamelijk online plaatsvindt? Hoe kan zijn getraumatiseerde vrouw vertrouwen in de hulpverlening opbouwen als twee van de drie afspraken worden afgezegd en er steeds een nieuwe hulpverlener aan de lijn komt?

Het volgende perspectief was dat van een lieve collega die niet alleen vanuit passie voor haar vak, maar ook uit plichtsbesef de afgelopen twee jaar veel te hard heeft gewerkt, net als heel veel anderen. En zichzelf daarbij een beetje is vergeten. Ze worstelt nu met burn-out klachten en heeft een lange weg terug te gaan. Hoe zit dat met de energiebalans van onze collega’s en met die van mij? Zorg ik wel voldoende voor mezelf om er zo ook voor anderen te kunnen zijn?

Het laatste perspectief is dat van een vriendin die houtrestaurateur is, die heerlijk met haar handen werkt in haar eigen studio. Mede doordat de pandemie weinig tot geen effect op haar werk had, is zijzelf ook stabiel door deze periode gekomen.

Het belangrijkste inzicht tot nu toe is hoe groot het belang is van het dagelijks leven, met dagelijkse routines als basis waarop je verder kunt bouwen. Of je nu 4 of 98 bent: als die basis op orde is, dan heb je meteen een aantal streepjes voor en kun je ook complexere vraagstukken aanpakken. En dan keek ik tot nu toe nog vooral naar hoe mensen een zinvolle daginvulling hebben en op welke relaties ze kunnen leunen. En liet ik financiën en de grote verschillen in kansen nog buiten beschouwing. Het experiment smaakt naar meer, ik ga er zeker mee verder. Samen met negen mensen die op een oproepje reageerden. Intussen houd ik me aan mijn voornemen voor dit jaar: bekijk de wereld vanuit 52 perspectieven. Doe je ook een tijdje mee?

Sofie Vriends,
Voorzitter Verdiwel